Święty Józef, nazywany także Opiekunem Pana Jezusa i Oblubieńcem Najświętszej Maryi Panny, w ikonografii przedstawiany jest z Dzieciątkiem na ręku, w betlejemskiej szopce, bądź sam z narzędziami stolarskimi. Według Ewangelistów wywodził się z rodu króla Dawida. Mimo zamożnego pochodzenia nie posiadał wielkiego majątku. Skromny warsztat stolarski był jego jedynym sposobem na utrzymanie. Po zaręczynach z Maryją stanął w obliczu cudownego poczęcia. Józef początkowo chciał usunąć się z życia swojej Ukochanej, by nie stanąć na drodze do jej szczęścia. Jednak Anioł, który zwiastował Matce Jezusa, odwiedził także Józefa i kazał mu pozostać z żoną. Według prawa to ojciec nadawał imię swemu dziecku. Imię „Jezus” było wybrane przez Boga od początku, ale tu – na ziemi, to Józef stał się prawnym, ziemskim ojcem Zbawiciela. Po akcie nadania imienia, Oblubieniec wraz z Rodziną uciekł do Egiptu, jednak niedługo potem, po śmierci Heroda wrócił do Nazaretu. Przyjmuje się, że Józef zmarł dość wcześnie, jeszcze przed publicznym nauczaniem Jezusa. Św. Józef jest patronem Kościoła Powszechnego, kobiet w ciąży, rodzin, ojców, robotników oraz licznych krajów, wśród których można wymienić : Austrię, Chiny, Czechy, Meksyk i Wietnam.
opracował Paweł Bianga
Św. Juda Tadeusz – jest drugim obok św. Józefa patronem naszej parafii. Dzień świętego Judy Tadeusza wypada 28 października. Apostoł ten miał na imię Juda – imię od dawna czczone w narodzie żydowskim; przykładem jeden z synów Jakuba, czyli Izraela znaczy „godny czci”. Tadeusz zaś był przydomkiem i oznacza „odważny”. Św. Juda nazwany został Tadeuszem dla odróżnienia od Judasza Iskarioty. Ikonografia przedstawia go zazwyczaj w długiej czerwonej szacie i brązowo czarnym płaszczu. W ręku trzyma księgę albo obraz przedstawiający głowę Pana Jezusa. Życiorys apostoła nie przedstawia wielu danych. Z kart Ewangelii wiemy, że był bratem apostoła Jakuba Młodszego. Pochodził z Kany Galilejskiej. Jako rodziców przyjmuje się Marię i Kleofasa (zwanego także Alfeuszem). Wraz z rodzicami całym sercem oddany sprawie rozszerzania Ewangelii. Towarzyszyli Zbawicielowi podczas Jego pracy apostolskiej. Poszli też za Nim do Jerozolimy na święto Paschy i byli świadkami Jego męki i śmierci. Juda Tadeusz zostawił nam list, który obecnie należy do ksiąg Nowego Testamentu. Z listu tego można wnioskować, że był człowiekiem wykształconym. Tradycja starochrześcijańska podaje, że apostoł był żonaty, gdy przystępował do grona uczniów Jezusa. Historyk Euzebiusz wspomina o wnukach Judy. Późniejsze świadectwa mówią, że po Zesłaniu Ducha Św. Juda głosił Ewangelię w Palestynie i Syrii, Egipcie i Mezopotamii. Część wędrówek misyjnych odbył razem ze św. Szymonem. Poniósł śmierć męczeńską, ale różne są wersje tego – gdzie i w jakich okolicznościach. Św. Juda Tadeusz uważany jest za patrona spraw beznadziejnych; jest też wzywany w szczególnych potrzebach. Z tego powodu w wielu kościołach w Polsce odbywają się raz w tygodniu specjalne nabożeństwa ku jego czci, połączone z odczytaniem próśb i podziękowań. Jest także patronem szpitali i personelu medycznego. Łaskami słynący obraz św. Judy Tadeusza znajduje się w Warszawie, w kościele Księży Misjonarzy pw. Świętego Krzyża przy ul. Krakowskie Przedmieście 3. Relikwie św. Judy Tadeusza mają się obecnie znajdować w Rzymie, w Bazylice św. Piotra, w kaplicy Najświętszego Sakramentu.
opracowała Ewa Reszke